Η οικονομική χρεοκοπία αποσυνθέτει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, καταστρέφοντας σταθερά μαζί με τους θεσμούς και τις δομές του ολόκληρα κομμάτια της κοινωνίας, προκαλώντας όλο και μεγαλύτερη κοινωνική ασφυξία. Όσο βαθαίνει η αποσύνθεση του συστήματος τόσο περισσότερο γίνεται σαφές ότι η κρίση του συστήματος ανάγεται τελικά σε κρίση ηγεσίας της εργατικής τάξης.
Οι αγώνες και η μαχητικότητα της εργατικής τάξης, της μόνης δύναμης που μπορεί να βγάλει την κοινωνία από το αδιέξοδο σε μια επαναστατική προοπτική, προσκρούουν καθημερινά στα όρια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Μετρό όπου μετά από σχεδόν μια εβδομάδα απεργιακής έκρηξης (16/6 -21/6), η κατάσταση σκοντάφτει στην συμβιβαστική στάση της ηγεσίας του συνδικάτου που φαίνεται να προτιμά τον «δημοκρατικό διάλογο και ένα τίμιο συμβιβασμό» με το υπουργείο μεταφορών και την διοίκηση της εταιρείας και όχι τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Σε κάθε περίπτωση αξίζει να παρακολουθήσει κανείς τις εξελίξεις στο Μετρό και να βγουν ανάλογα συμπεράσματα γιατί δείχνει ότι το πέρασμα της κρίσης, δεν πρόκειται να αφήσει ανέγγιχτες τις εύρωστες επιχειρήσεις αλλά αντίθετα αυτές μπαίνουν πρώτες στο στόχαστρο των επιχειρηματιών.
Την Δευτέρα (14/6) η διοίκηση της εταιρείας ανακοινώνει ότι δεν θα μετατρέψει σε αορίστου τις συμβάσεις 286 νεοπροσληφθέντων και στην ουσία τους απολύει. Θυμίζουμε ότι το καθεστώς στο Μετρό σχετικά με τις προσλήψεις, είναι να υπογράφονται κατ’ αρχήν με τους νεοεισερχόμενους στην εταιρεία συμβάσεις ενός χρόνου, θεωρώντας το νέο προσωπικό ως δόκιμο προσωπικό και στην συνέχεια με την πάροδο ενός χρόνου να μετατρέπει τις συμβάσεις αυτές σε αορίστου χρόνου. Κατά την διάρκεια της δόκιμης περιόδου οι εργαζόμενοι αναλαμβάνουν κανονικά καθήκοντα και καλύπτουν πάγιες ανάγκες. Αυτό θα πει ότι οι εργαζόμενοι αυτοί δεν μπορούν να θεωρηθούν συμβασιούχοι με την τυπική ή νομική έννοια και ότι η άρνηση της μετατροπής των συμβάσεων σε αορίστου σημαίνει τελικά την απόφαση της εταιρείας να προχωρήσει σε μαζικές απολύσεις.
Η πρόθεση της εταιρείας επιβεβαιώνεται με τις δηλώσεις του προέδρου ότι θα κρατήσει όσο προσωπικό αποδεδειγμένα χρειάζεται η εταιρεία και ότι οι απολύσεις δεν θα περιοριστούν στο δόκιμο προσωπικό. Για να στηριχθεί η απόφαση των απολύσεων, η διοίκηση της εταιρείας επικαλέσθηκε το οικονομικό έλλειμμα του ταμείου, αφήνοντας άφωνη την ελληνική κοινωνία που μέχρι χθες θεωρούσε το μετρό επιχείρηση πρότυπο, και το πόρισμα Ρακιτζή που θεωρεί όλες τις προσλήψεις από το 2004 μέχρι σήμερα παράνομες!!!
Βέβαια μέχρι σήμερα κανένας πολιτικός και κανένα μεγαλοστέλεχος της εταιρείας, κανένας φωστήρας από τους πολλούς που οι μισθοί τους φτάνουν το δεκαπενταπλάσιο από εκείνους των εργαζόμενων που απολύουν δεν εξηγήθηκε για τον τρόπο που μια «αστραφτερή» εταιρεία σαν το μετρό οδηγείται σε χρεοκοπία. Όλοι μιλούν για παράνομες προσλήψεις. Κανένας όμως δεν μίλησε για τις προμήθειες ή για τις εργολαβίες που έχουν εκτινάξει τα έξοδα στα ύψη. Σε τελευταία ανάλυση ας μας δείξουν τα βιβλία και τα οικονομικά στοιχεία της εταιρείας για να δούμε ποιος πραγματικά ευθύνεται για το έλλειμμα.
Μετά την ανακοίνωση των απολύσεων, την Τρίτη (15/6) εκατοντάδες εργαζόμενοι καταλαμβάνουν το κτήριο της διοίκησης και κρατούν σε ομηρία το συμβούλιο των διευθυντών που συνεδρίαζε εκείνη την ημέρα πάνω από τρεις ώρες. Την ίδια ημέρα το απόγευμα, γίνεται προσπάθεια να συναντηθεί ο πρόεδρος του Σωματείου με τον γραμματέα του υπουργείου μεταφορών ο οποίος αρνείται να τον δεχθεί και μάλιστα δίνει εντολή στην ασφάλεια του υπουργείου να τον βγάλουν έξω. Από την Τετάρτη μέχρι και την Παρασκευή το μετρό κλείνει μετά από κοινή απόφαση για απεργία και των τριών Σωματείων που υπάρχουν στο μετρό. Την Τετάρτη μια προσπάθεια του προέδρου να σπάσει την περιφρούρηση της απεργίας καταλήγει σε νέο αποκλεισμό από τους εργαζόμενους.
Και τις τρεις ημέρες της απεργίας οι συνεδριάσεις των διοικητικών συμβουλίων των σωματείων μετατρέπονταν από εκατοντάδες εργαζόμενους σε ανοιχτές συνελεύσεις και κατέληγαν σε αποφάσεις για την συνέχεια της απεργίας. Οι εκλεγμένοι όμως συνδικαλιστές εκπαιδευμένοι οι περισσότεροι στο πανεπιστήμιο της ΓΣΕΕ βρήκαν τον τρόπο συγκαλώντας το συμβούλιο την Κυριακή με την απουσία του κόσμου να αναστείλουν την απεργία με αιτιολογία την απειλή για ασφαλιστικά μέτρα της εταιρείας και την αλλαγή της διάθεσης του γραμματέα του υπουργείου που τώρα πια αποδεχόταν να μιλήσει με το Σωματείο.
Για κακή τους τύχη όμως και πριν προλάβουν οι εκπρόσωποι συνδικαλιστές να φτάσουν στο υπουργείο, την Δευτέρα 21/6 η διοίκηση της εταιρείας ανακοινώνει την περικοπή του επιδόματος αδείας και την απόφαση εφαρμογής των μέτρων του ΔΝΤ και της κυβέρνησης (μείωση μισθών 7%, κατάργηση 13ου και 14ου μισθού) και στο μετρό παρόλο που η εταιρεία δεν εντάσσεται στο δημόσιο ή ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Η κατάσταση χειροτερεύει καθώς ο διάλογος με τον γραμματέα του υπουργείου αποβαίνει άκαρπος και η αβεβαιότητα σχετικά με τις απολύσεις παραμένει. Νέα θυελλώδης συνεδρίαση του Σωματείου την Τετάρτη 30/6 καταλήγει να πάρει απόφαση επιτέλους κάτω από την ασφυκτική πίεση των εργαζόμενων για γενική συνέλευση την Παρασκευή 2/7 με θέμα ημερήσιας διάταξης την κήρυξη απεργίας από τη Δευτέρα και την συγκρότηση απεργιακής επιτροπής. Όμως και πάλι με ταχυδακτυλουργικό τρόπο οι συνδικαλιστές καταφέρνουν την αλλαγή της απόφασης από κήρυξη απεργίας σε εξουσιοδότηση για το Δ.Σ. του Σωματείου να προκηρύξει απεργία όταν αυτό κρίνει.
Φαίνεται ότι η διοίκηση της εταιρείας και η κυβέρνηση παίρνουν μια ανάσα χάρη και στη βοήθεια του Σωματείου. Όμως είναι σίγουρο ότι η ανάπαυλα θα είναι πάρα πολύ σύντομη και ότι σε τελευταία ανάλυση αυτό που θα καθορίσει τα γεγονότα όχι μόνο στο μετρό και στις μεταφορές αλλά σε κάθε εργοστάσιο είναι η γενική οικονομική κατάρρευση που προχωρεί με ραγδαίους ρυθμούς. Οι περικοπές και οι απολύσεις στο μετρό είναι μέρος του πακέτου μέτρων που προωθείται από το ΔΝΤ και την κυβέρνηση και που αν το δει κανείς στο σύνολό του, δηλαδή το νόμο για τις εργασιακές σχέσεις και το νόμο για το ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό, τότε ισοδυναμεί με κοινωνική αντεπανάσταση. Επιχειρούν να καταργήσουν ότι έχει κερδίσει η εργατική τάξη από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.
Ότι συμβαίνει στο μετρό είναι πρόβλημα όλου του εργατικού κινήματος και της κοινωνίας και τελικά το αν θα αποκρουστεί αυτή ή επίθεση ή όχι εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις συμμαχίες που θα διαμορφωθούν με το εργατικό κίνημα και με τους υπόλοιπους κλάδους των μεταφορών ιδιαίτερα. Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι η κατάσταση είναι πάρα πολύ σοβαρή για να αφεθεί να την διαχειριστεί η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Οποιοδήποτε μέτρο περάσει για περικοπές μισθών ή απολύσεις θα έχει μόνιμο χαρακτήρα, θα δεσμεύσει τους εργαζόμενους για πάρα πολλά χρόνια και χωρίς κανένα περιθώριο βελτίωσης.
Η κατάσταση δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με εκπροσώπους αλλά με την άμεση κινητοποίηση όλων. Θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε την απόφαση της συνέλευσης να συγκροτηθεί απεργιακή επιτροπή και να ασκηθεί πίεση και έλεγχος πάνω στο διοίκηση του Σωματείου, να αναληφθούν πρωτοβουλίες για ενωτικές κινήσεις με τις άλλες συγκοινωνίες και τους εργασιακούς κλάδους που είναι σήμερα σε κινητοποιήσεις. Πρώτα απ’ όλα να διασφαλίσουμε συνεχής γενικές συνελεύσεις και ενημέρωση όλων των εργαζόμενων.
Ο καπιταλισμός, οι κυβερνήσεις και τα δεκανίκια τους δεν είναι ανίκητοι. Ίσα – ίσα η φύση της εποχής, η αξεπέραστη οικονομική και κοινωνική κρίση δείχνει τα όριά τους.
Αλεξόπουλος Παναγιώτης
Εργαζόμενος στο Μετρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου