Να μετατρέψουμε την ημέρα δράσης της 29ης Σεπτεμβρίου σε μέρα απεργιών και καταλήψεων!

Να μετατρέψουμε την ημέρα δράσης της 29ης Σεπτεμβρίου σε μέρα απεργιών και καταλήψεων!

Κάλεσμα της Συντονιστικής Επιτροπής για την Επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς προς τους Ευρωπαίους εργαζόμενους που παλεύουν στις 29 Σεπτεμβρίου ενάντια στις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης και την πολιτική των κυβερνήσεων, της εργοδοσίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Ο κόσμος συγκλονίζεται από την χειρότερη κρίση που γνώρισε από την δεκαετία του 1930. Οι ισχυρισμοί για «ανάκαμψη», ιδιαίτερα στην Ευρώπη, δεν μπορούν να κρύψουν τι σημαίνει κάτι τέτοιο για τους εργαζόμενους: νέα μέτρα λιτότητας, με δραστικές περικοπές των μισθών, του λεγόμενου «κράτους πρόνοιας» και των συντάξεων, πραγματικές δομικές αντιμεταρρυθμίσεις που προωθούν όλες τις κυβερνήσεις, δεξιές, κεντροαριστερές ή και «σοσιαλιστικές». Τα μέτρα κρατικής παρέμβασης πάρθηκαν για να σώσουν τους τραπεζίτες και τις τράπεζές τους, επιδεινώνοντας τη χρεοκοπία συνολικά με την παρουσία τώρα και των δημοσιονομικών κρίσεων. Το κόστος για όλα αυτά το πληρώνουν οι εργαζόμενοι.

Σήμερα η Ευρώπη -κατά πρώτο λόγο χώρες σαν την Ελλάδα που υφίστανται περισσότερο από όλες, αλλά όχι μόνες τους, τα βάρη της κρίσης- βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο των οικονομικών αποφάσεων τριών αντιδραστικών θεσμών: του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Η αστική τάξη χρησιμοποιεί την κρίση για να καταργήσει ιστορικές κατακτήσεις της εργατικής τάξης. Επιτίθεται ιδιαίτερα στις συλλογικές συμβάσεις. Θέλουν να τις καταργήσουν και να τις μετατρέψουν, τελικά, σε συμφωνίες πάνω σε ελάχιστα σημεία που μπορούν ανά πάσα στιγμή να ακυρωθούν, καταλήγοντας στη σύναψη ατομικών συμβάσεων, προφανώς σε βάρος των εργατών, και με την πιθανή μεσολάβηση κίτρινων συνδικάτων.

Μετά την εξάπλωση της μαζικής ελαστικοποίησης της εργασίας τις δύο τελευταίες δεκαετίες, πρόκειται για την δεύτερη μεγάλη επίθεση στις δομές της δύναμης της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης. Ταυτόχρονα συνεχίζεται η διαδικασία αποβιομηχάνισης καθώς το κεφάλαιο είναι σε αναζήτηση μεγαλύτερης κερδοφορίας με την υπερεκμετάλλευση της εργατικής τάξης των οικονομικά πιο καθυστερημένων χωρών.

Είναι εμβληματικό το παράδειγμα της ιταλικής Φίατ που εκβίασε τους εργάτες προτείνοντας ένα δίλημμα αυτοκτονίας: ή να κλείσει το εργοστάσιο ή να εγκαταλείψουν οι εργάτες τα θεμελιακά τους εργασιακά θεσμοθετημένα δικαιώματα για χάρη ενός αμφίβολου μέλλοντος υπερεκμετάλλευσης. Αυτό που διακυβεύεται σήμερα είναι οι τύχες μας κι οι τύχες των παιδιών μας.

Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, οι ηγεσίες των ευρωπαϊκών συνδικάτων, η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία και τα μέλη της (με εξαίρεση την CISL και την UIL της Ιταλίας που έχουν μετατραπεί ανοιχτά σε εργαλείο της εργοδοτικής επίθεσης) καλέσανε σε μια ημέρα δράσης την 29η Σεπτεμβρίου. Η Συντονιστική Επιτροπή για την Επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς συμμετέχει σ’ αυτήν την ημέρα δράσης με όλα τα τμήματά της και τα μέλη της. Έχει, όμως, θεμελιακή σημασία να διαπιστώσουμε ότι μια τέτοια κινητοποίηση δεν είναι μια απάντηση που επαρκεί για να αντιμετωπιστεί η επίθεση, την οποία υφίστανται οι εργαζόμενοι της Ευρώπης.

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που αποδέχτηκαν ή και συμμετείχαν στην προώθηση της καπιταλιστικής επίθεσης ενάντια στα δικαιώματα των εργαζομένων τις τελευταίες δεκαετίες, είναι απολύτως ανέτοιμες κι ανίκανες για να δώσουν οποιαδήποτε σοβαρή απάντηση απέναντι στο ποιοτικό άλμα της κρίσης.

Περιμένουν να περάσει ο «σεισμός», πιστεύοντας σε μια ανέφικτη αναδιάταξη ενός πλαισίου συνεργασίας των τάξεων με όρους «φυσιολογικούς» (σαν να ήτανε ποτέ «φυσιολογικές» οι συνθήκες τον καιρό μιας κοινωνικής κρίσης, που με τα πάνω και τα κάτω της αναπτύσσεται γύρω στα 35 χρόνια μέχρι τώρα). Γι’ αυτό και καλούν σε πρωτοβουλίες διαμαρτυρίας που δεν δίνουν καμιά συνέχεια στη δράση, χωρίς πραγματικούς προγραμματικούς στόχους, χωρίς να ενοποιούν τους επιμέρους αγώνες αντίστασης. Κατά κύριο λόγο, γι’ αυτό οι εργοστασιακοί αγώνες που γνώρισαν στιγμές ριζοσπαστικής αντίστασης, ιδιαίτερα στην Γαλλία και την Ιταλία, κατέληξαν σε μέτρια αποτελέσματα ή και ήττες καθώς υπονομεύτηκαν από την γραφειοκρατία των συνδικάτων.

Το πιο ξεκάθαρο παράδειγμα της δράσης των γραφειοκρατικών ηγετικών ομάδων το βλέπει κανείς εκεί που η αντίδραση της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων αλλά και η καπιταλιστική επίθεση ήταν πιο ριζοσπαστική: στην Ελλάδα. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ καλέσανε μια σειρά από Γενικές Απεργίες που στις 5 Μαΐου σε μια μεγαλειώδη διαδήλωση, η δράση κορυφώθηκε με μια απόπειρα εφόδου στη Βουλή. Όμως γι’ αυτό, συνειδητά δεν δώσανε καμιά πραγματική συνέχεια και κλιμάκωση στον αγώνα και υποχώρησαν όσο ήταν δυνατό στις απαιτήσεις της κυβέρνησης και της αστικής τάξης, υπογράφοντας και μια επαίσχυντη «εθνική συλλογική σύμβαση» μισθολογικής συνθηκολόγησης.

Ορισμένα αριστερά τμήματα των συνδικαλιστικών ηγεσιών παίρνουν μια πιο ριζοσπαστική θέση για την υπεράσπιση των κεκτημένων. Αυτή είναι η περίπτωση, στην Ιταλία, του συνδικάτου των εργατών μετάλλου και των μηχανουργών, της FIOM, που σε αντίθεση όχι μόνο με τα εργοδοτικά συνδικάτα της CISL και της UIL αλλά και με την δική της Συνομοσπονδία, την CGIL, συγκρούεται τώρα με την Φίατ και τον διευθυντή της Μαρκιόνε.

Αυτό διαμορφώνει μια πολιτικο-συνδικαλιστική συμμαχία στην ιταλική σκηνή, στην οποία η κυβέρνηση και η εργοδοσία θεωρούν τον «εξτρεμισμό» της FIOM σαν το εμπόδιο για την εγκαθίδρυση «σωστών συνδικαλιστικών σχέσεων» με την CGIL και την πραγματοποίηση των «αναγκαίων μεταρρυθμίσεων», δηλαδή της διάλυσης των συλλογικών συμβάσεων.

Αναμφίβολα, αυτά τα ίδια αριστερά τμήματα της συνδικαλιστικής ηγεσίας δεν είναι σε θέση σήμερα να προσφέρουν κάτι περισσότερο από μια παθητική αντίσταση και τους λείπει μια πραγματική προοπτική που θα μπορούσε να επιβάλλει τους όρους της. Δεν είναι δηλαδή σε θέση να ξεπεράσουν μια εθιμοτυπικού τύπου αντίσταση και να νικήσουν το κεφάλαιο και τους αντιπροσώπους του. Αυτό είναι έκδηλο και στην παθητικότητα της ίδιας της FIOM απέναντι στην παγκόσμια κρίση και τις συνέπειές της σε βάρος των εργαζομένων, τρία χρόνια τώρα, στην απουσία ενός κατάλληλου και προετοιμασμένου καλέσματος στην ριζοσπαστική πάλη και την κατάληψη των εργοστασίων της Φίατ (που πρόκειται να κλείσουν ή να αναδιαρθρωθούν) όταν η εργοδοσία παρουσίασε το σχέδιο της μέσω του Μαρκιόνε στα τέλη της περσινής χρονιάς.

Η απάντηση της εργατικής τάξης κι όλων των εργαζομένων πρέπει να βρίσκεται στο ύψος της κρίσης και της επίθεσης του κεφαλαίου: το αντίθετο θα οδηγούσε σε μια νέα ήττα. Γι’ αυτό είναι αναγκαίες νέες μορφές πάλης, ένα νέο πρόγραμμα και ταυτόχρονα, μπροστά στην προδοσία των κομμάτων της Αριστεράς και την πλήρη αποτυχία των συνδικαλιστικών ηγεσιών, χρειάζεται μια νέα συνδικαλιστική και πολιτική ηγεσία.

Η Συντονιστική Επιτροπή για την Επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς καλεί τους εργαζόμενους και την πρωτοπορία τους να συνειδητοποιήσουν τα θεμελιακά προβλήματα που η τάξη μας αντιμετωπίζει τώρα και να παλέψουν μαζί μας για μια διέξοδο, οργανωμένοι γι’ αυτό τον σκοπό στο πολιτικό και συνδικαλιστικό πεδίο.

Το πρόγραμμα που χρειάζεται η εργατική τάξη και το σύνολο των εργαζομένων δεν μπορεί παρά να ξεκινά από μια κατά μέτωπο αναμέτρηση με το κεφάλαιο και τα συμφέροντά του.

Ο πρώτος στόχος πρέπει να είναι η μη πληρωμή και διαγραφή του δημόσιου χρέους. Το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος αυτού του χρέους βρίσκεται στα χέρια των μεγάλων τραπεζών που όλα αυτά τα χρόνια κερδοσκόπησαν και πλούτισαν σε βάρος των εργαζομένων. Aς υποφέρουν μια φορά κι οι τραπεζίτες τοκογλύφοι πληρώνοντας αυτοί την κρίση τους.

Αλλά αυτό μόνο δεν αρκεί: δεν είναι δυνατό να αναπτύξουμε μια πολιτική υπέρ της εργατικής τάξης χωρίς να πάρουμε από τα χέρια των τοκογλύφων τραπεζιτών τα οικονομικά μέσα. Γι’ αυτό είναι αναγκαία η απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση των τραπεζών κι η συγχώνευσή τους, κάτω από εργατικό έλεγχο, σε μία και μόνο κρατική τράπεζα.

Ενάντια στα σχέδια των αφεντικών για αναδιάρθρωση και μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, είναι αναγκαίο να διεκδικήσουμε ακλόνητα την απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο των εργοστασίων που απολύουν, αναδιαρθρώνουν την παραγωγή ή μεταφέρονται, για να μην χαθεί ούτε μια θέση εργασίας.

Γι’ αυτό είναι απαραίτητο να απαιτήσουμε την απαγόρευση των απολύσεων και την μείωση των ωρών εργασίας χωρίς μείωση του μισθού, για να αντιμετωπίσουμε την ανεργία.

Μια και η ανεργία είναι μαζική κι όσοι ψάχνουν για δουλειά είναι θύματα του καπιταλισμού που έτσι λειτουργεί για το συμφέρον του, πρέπει να απαιτήσουμε έναν εγγυημένο μισθό κάθε άνεργο ίσο με τον προηγούμενο μισθό του που προέβλεπε η σύμβασή του, μέχρι να βρει δουλειά ισοδύναμη μ’ αυτήν που είχε. Αυτό το μέτρο πρέπει να επεκταθεί και σε όλους τους νέους και τις νέες που ψάχνουν για την πρώτη τους απασχόληση.

Αφού τις περασμένες δεκαετίες είδαμε την χωρίς προηγούμενο εξάπλωση της ελαστικής και προσωρινής εργασίας που συνέφερε μόνο τα κέρδη των αφεντικών, πρέπει να διεκδικήσουμε την κατάργηση των συμβάσεων περιορισμένου χρόνου και την άμεση μετατροπή τους σε συμβάσεις αορίστου χρόνου.

Οι μισθοί των εργαζομένων έχουν μειωθεί με χίλιους-δυο τρόπους, με άμεσο και έμμεσο τρόπο, για δεκαετίες. Γι’ αυτό πρέπει να απαιτήσουμε την αύξηση των μισθών και την κατάργηση όλων των περικοπών και έμμεσων φόρων.

Λόγω της κρίσης και των καταστροφικών της συνεπειών στο «κράτος πρόνοιας», το περιβάλλον και τις κοινωνικές υπηρεσίες, απαιτούμε την εφαρμογή σχεδιασμένων δημόσιων έργων (στέγης, σχολείων, νοσοκομείων, αποκατάστασης του περιβάλλοντος, έργων πολιτισμού) που θα είναι οικολογικά ισορροπημένα και χρηματοδοτημένα με έκτακτο φόρο πάνω στα κέρδη, τα μεγάλα νοίκια και τις μεγάλες περιουσίες.

Ενάντια στις επιθέσεις στις συλλογικές συμβάσεις, πρέπει να τις υπερασπίσουμε στο ακέραιο και στην καθολική τους ισχύ. Απαιτούμε την πλήρη συνδικαλιστική δημοκρατία με εκλογές αντιπροσώπων εκλεγμένων με πλειοψηφία από συνελεύσεις βάσης κι επικύρωση των συμβάσεων και κάθε συμφωνίας με δημοψήφισμα των εργατών.

Για να παλέψουμε για ένα τέτοιο πρόγραμμα πρέπει να αλλάξουμε ριζικά τον μέχρι τώρα τρόπο δράσης των γραφειοκρατικών ηγεσιών. Είναι γι’ αυτό αναγκαίο σε όλες τις χώρες να καλέσουμε συνελεύσεις αντιπροσώπων βάσης που θα εγκρίνουν την πλατφόρμα πάλης και θα εξαπολύσουν μια γενική αντεπίθεση με την Γενική Απεργία διαρκείας σαν το αναγκαίο εργαλείο της δράσης των ίδιων των εργατών, για να νικηθούν τα αφεντικά και η κυβέρνηση.

Κατάληψη των εργοστασίων που κλείνουν ή αναδιαρθρώνονται και συντονισμός σε πανεθνικό επίπεδο, ανεξάρτητα από τους ιδιαίτερους λόγους της κάθε κινητοποίησης, τον τόπο, τις διαστάσεις ή τον κλάδο.

Αυτό θέτει ένα γενικότερο πρόβλημα. Δεν είναι δυνατό να προχωρήσει μέχρι τέλους αυτή η υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης χωρίς να αμφισβητηθεί η ίδια η δομή της καπιταλιστικής κυριαρχίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο, η αστική εξουσία στο κάθε κράτος και το υπερεθνικό της εργαλείο η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Οι δομές αυτές δεν μπορούν να μεταρρυθμιστούν. Εκείνοι μέσα στην Αριστερά που μιλούν για «εκδημοκρατισμό» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για «κοινωνική Ευρώπη» ή για «Ευρώπη των λαών» εξαπατούν τους εργαζόμενους. Στην εξουσία πρέπει να αντιπαραθέσουμε μιαν άλλη εξουσία.

Στην εξουσία των τραπεζιτών και των κεφαλαιοκρατών να αντιπαραθέσουμε την εργατική εξουσία.

Για μια κυβέρνηση των εργατών σε κάθε χώρα της Ευρώπης. Για την καταστροφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης του κεφαλαίου.

Οι Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης είναι η μόνη πραγματική λύση για τους εργαζόμενους. Η Συντονιστική Επιτροπή για την Επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς παλεύει γι’ αυτήν την προοπτική και καλεί τους εργαζόμενους, πρώτα-πρώτα την πρωτοπορία τους να ενωθεί γι’ αυτόν τον σκοπό, τη μοναδική προοδευτική εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό και την κρίση της.
Σεπτέμβρης 2010